梅花寒歌 ลำนำรักพยัคฆ์​เคียงราชันย์

"จากทหารชั้นผู้น้อยสู่แม่ทัพผู้จงรักภักดี​ สู่การเสียสละอันสูญเปล่า สวรรค์...หากข้ายังมีโอกาสใช้ชีวิตต่อไปขอจงลืมทุกสิ่งอย่าง เลือกชะตาชีวิตใหม่อีกครั้ง"

"อาตู้ เจ้ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ! " 

"เจ้าเป็นใคร เอะ...ปล่อยข้า!" 

            สายลมบูรพายามฤดูสารถพัดพาความโศกศัลย์ ระทมทุกข์ทรมาน​ยังเบื้องลึกของหัวใจ บุรุษรูปร่างสูงโปร่งแต่งกายคลับคล้ายชาวเจียงหูยืนมองใบไม้สีส้มสลับแดงร่วงโรยตามน้ำอยู่บนสะพานไม้ด้วยสายตาโศกเศร้า หลายปีที่ผ่านมาเขาได้พบเจอกับรักแรกพบ และความรักสุดท้ายในชีวิตกับบุรุษผู้อุทิศชีวิตเพื่อบ้านเมือง สละชีวิตสู่ห้วงวารีช่วยชีวิตเขาให้มีชีวิตต่อไป ทว่ามันมิใช่สิ่งที่เขาต้องการเลยสักนิดเดียว

ขณะนั้นรอยยิ้มยากพบพานจากเขาได้ปรากฏขึ้น เมื่อปลายสุดสะพานปรากฏบุรุษหนุ่มวัยฉกรรจ์​ถือตะกร้าผักเดินข้ามสะพานมาอย่างช้าๆ เขาเผลอตัวรีบเข้าไปกอดด้วยความคะนึงหา 

"ข้าอาเหนิงของเจ้าไง" 

"อาเหนิงคือผู้ใดข้าไม่รู้จัก และข้ามิได้แซ่ตู้" 

          บุรุษหนุ่มแต่งกายเรียบง่ายผลักคนแปลกหน้าออกไปก่อนเดินกลับบ้านด้วยความไม่สบอารมณ์​เท่าไหร่นัก น่าแปลก ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับคนผู้นี้ยิ่งนัก

"อาตู้ ไฉนถึงลืมข้า...ความรักของเราเจ้าลืมไปแล้วหรือ"